اگر این حرف را این جا نزنم ، پس کجا بزنم؟می دانم حضرت اقا راضی نیستند ولی ما موظفیم که بگوییم.مرحوم آیت الله احمدی میانجی از عرفای زمان و از شاگردان آیت الله بهجت(ره) بودند.ایشان به محضر امام زمان(عج) شرفیاب شده بودند.در یکی از تشریفات گفتند که از امام زمان در خصوص رهبری آقا سید علی سوال کردم:آقا! نظرتان در مورد ایشان چیست؟امام زمان(عج)فرمودند:ایشان از ما هستند.

                                  بچه ها بهم میخندند

                             وقتی اسمت و می یارم

                             وقتی از غم فراغت

                             به رو خاکها سر میزارم

                             حالا که پیشم نشستی

                             پس چرا چشات و بستی؟!

                              آرزوم بود که بیایی

                             تا بگم تو زنده هستی

                             چرا از رخت پریده؟

                             رنگ مهتابی چشمات؟!

                             بمیره دل رقیه،

                            واسه بی آبی لبهات

                            صورت زخمی عمه

                            قلب زغمم و سوزونده

                            واسه اینکه من نبینم

                            عمه چهرش و پوشونده

                            عمه درد دلم و میدونه

                            واسم از دلش میخونه

                            میگه رنگ  نگاهم

                            مثل مادرش می مونه

                            چادر از سرم کشیدند

                           وقتی که گوشه شام و دیدند

                            ندیدی چه وحشیانه

                           نگینهاش و میکشیدند

                           یاذ کربلا می افتم

                           یاد خیمه های بی آب

                           یاد بی خوابی اصغر

                           گریه های طفل بی تاب

                           یاد خنده های دشمن

                           یاد گریه های عمه

                           یاد لحظه ای که میگفت:

                           بمیرم برا رقیه

                           قلب تنهام و شکسته

                          حرف دخترای شامی

                          تو دیگه بابا ندارد

                        

                        

                       

                                                            

                                                                              ای همه بال و پرم                   عمه جان کو پدرم؟

                                                             من از او بی خبرم                   عمه جان کو پدرم؟

 

                                                               غربت و دوری او                     خنده های این عدو

                                                               زده آتش جگرم                        عمه جان کو پدرم؟

 

                                                               گرگ ها در کمین                      خیمه های آتشین

                                                               خارها دور و برم                       عمه جان کو پدرم

 

                                                               دشمن خون خواه بد                تازیانه می زند

                                                                گه به پا گه به سرم                 عمه جان کو پدرم؟

 

                                                           بغض من در دل شکست             خار در پایم نشست

                                                              خون شده بال و پرم                   عمه جان کو پدرم؟

 

                                                               من گل باغ علی                        تازه بشکفتم ولی

                                                               می زنندم تبرم                           عمه جان کو پدرم؟

 

                                                               دشمنی از این سرم                 می کشاند چادرم

                                                               بی حیا "من دخترم"                  عمه جان کو پدرم؟

 

                                                               یاد بابا در نظر                             می زنم بار دگر

                                                               ناله های آخرم                            عمه جان کو پدرم؟

نوشته اند وقتی که حضرت زینب علیه السلام به قتلگاه برادر رسید از شدت مصیبت، گریبانش را پاره کرد، با صدای جانکاه که دلها را جریحه دار می کرد فریاد می زد: ای وای برادرم حسین جان! ای وای محبوب دل پیامبر خدا(ص)! ای پسر سرزمین مکه و منی! ای پسر فاطمه زهرا(س) و علی مرتضی(ع)! همچنان گفت و گفت تا مدهوش شد. بانوان اجتماع کردند و آب به صورتش پاشیدند، تا به هوش آمد. حضرت زینب همچنان در کنار مرقد منور حسین(ع) درد دلها کرد، سخن ها گفت،مرثیه خواند، از جمله روایت شده: هنگامی که حضرت زینب و همراهان در روز اربعین به کربلا آمدند، زینب در کنار قبر برادر، گفتار جانسوزی داشت، یکی از آن گفتار این بود: برادر جان! همه ی کودکانی را که به من سپرده بودی به همراه خود آوردم، مگر رقیه ات را که در شهر شام با دل غمبار به خاک سپردم. من زشام و کوفه با چشم گهربار آمدم دیده گریان بر مزار شاه ابرار آمدم مدتی از هم جواری تو بودم نا امید حالیا اندر جوارت بهر دیدار آمدم از سفر آورده ام جمع یتیمان تو را جز رقیه آنکه از داغش کمان وار آمدم تا بماند یادگاری از تو در شام خراب نو گلت بنهادم و تنها به گلزار آمدم من سفیری از تو در شام بلا بگذاشتم از سفارتخانه ات اینک به درگاه آمدم آری امام حسین(ع) کربلا را مرکز حکومتش قرار داد، سفرایی به اطراف فرستاد،مانند حضرت مسلم(ع) در کوفه، محسن سقط شده در کوه جوشن، نزدیک شهر حلب در سوریه، حضرت زینب و حضرت رقیه در شام و ...

در جریان عاشورای حسینی و سپس اسارت اهل بیت(ع) از کربلا به کوفه و از کوفه به شام مقر سلطنت یزید، از نکات جالب اینکه سخنرانیهای حضرت زینب و امام سجاد(ع) و عکس

العملهای حماسی و معقول اهل بیت علیه السلام موجب شد که زمینه سوء ظن شدید مردم شام بر ضد حکومت ظالمانه یزید، و شورش برای براندازی این حکومت ننگین به وجود آید.

کار به جایی رسید که یزید، همان کسی که در آغاز به خاطر قتل امام حسین(ع) شراب می خورد و عربده می کشید، اظهار پشیمانی کرده و رسما می گفت:ابن مرجانه(عبیدالله بن زیاد)

باعث فاجعه عاشورا است، نه من، خدا (ابن مرجانه) را لعنت کند، من چنین دستوری را به او نداده بودم.

و از آن پس یزید برای سرپوش گذاشتن بر جنایات خود، دستور داد مامونین، با اسیران اهل بیت رفتار نیک داشته باشند و خودش نیز در تظاهر با آنها بر خورد نیک داشت، او می خواست با این ترفندها، خشم مردم را فرو نشاند، و موضوع را لوث کرده و عادی نشان دهد.

یزید، برای اینکه باز با ترفند دیگری، مردم را نسبت به خود خوشبین کند، هنگام خروج اهل بیت علیه السلام از شام به سوی مدینه، دستور داد، محملها را با پارچه های زریف و فاخر،

آراستند و خواست وارثان عاشورا را با زرق و برق (همچون یک کاروان سلطنتی) روانه مدینه کند، تا دلسوزی و رقت و احساسات مردم نسبت به خاندان  پیامبر(ص) و در نتیجه بدبینی

آنها به حکومت ننگین یزید، کاملا بر طرف گردد.

اما این ترفند نیز با پیشنهاد حضرت زینب علیه السلام خنثی گردید، آن حضرت این پیشنهاد را رد کرد و فرمود: ما عزادار هستیم و محملها را سیاه پوش کنید. یزید شخصا نزد اهل بیت(ع) آمد و عزر خواهی کرد، و اموالی برای مخارج آنها حاضر کرد و گفت:اینها عوض آنچه به شما از مصیبت ها رسیده.

حضرت ام کلثوم(ع) فرمود: ای یزید! چقدر حیای تو اندک است، برادران و اهل بیت ما را کشته ای، که جمیع دنیا ارزش یک موی آنها را ندارند، اینک می گویی اینها عوض آنچه من کرده ام!!.

به این ترتیب نیرنگهای یزید، یکی پس از دیگری خنثی شد و نقشه های موزیانه او نقش بر آب گردید، و تا آنجا که ممکن بود، اسیران کربلا، نسبت به ظالم، نه تنها انعطاف نشان ندادند بلکه در هر فرصتی به افشاگری بر ضد او پرداختند.

ابن عباس می گوید:(روزی در منزل خود خواب بودیم. ناگهان صدای ناله ی عظیمی از سوی خانه ام سلمه، مرا از خواب بیدار کرد. به خانه ی ام سلمه رفتم.اهل مدینه از زن و مرد

به آنجا آمده بودند.همین که رسیدم، گفتم: ای ام سلمه چه شده که این چنین فریاد و ناله می زنی؟جوابی به من نداد.بعد رو کرد به زنهای هاشمیه و گفت:

ای دختران عبدالمطلب،با من هم ناله شوید در گریه ی آقای شما سید جوانان اهل بهشت و سبط پیامبر(ص) و ریحانه ی آن حضرت، حسین را شهید کردند.

گفتم:از کجا می دانی؟

گفت:الان پیغمبر را در خواب دیدم که گرد عزا و ماتم بر چهره شان نشسته بود.

گفتم:یا رسول الله! مگر چه شده؟)

حضرت فرمودند:فرزندم حسین و اهل بیتش را کشتند و الان من از دفن آنها فارغ شدم.

ام سلمه می گوید:پس بدنم به لرزه آمد و داخل خانه شدم و گویا عقل و هوش از سرم رفته. نگاه کردم به آن خاکی که جبرِِِِِِِییل از کربلا آورده بود و حضرت مصطفی(ص) آن را به من

سپرده بودند و به من فرموده بودند که این شیشه را بگیر و نگهدار هر وقت خاک درون آن به خون تبدیل شد، بدان که حسینم را کشتند،و دیدم درون شیشه به خون تبدیل شده.

ابن عباس می گوید:ام سلمه از آن خونها به صورت مالید و آن روز مشغول ماتم و گریه و عزاداری شد. بعد از چند روز خبر از عراق آوردند و معلوم شد همان روز حضرت را شهید کردند.

 

استاد ما،عالم عامل، حضرت آیت الله عبدالکریم حق شناس فرمود:در دوران طلبگی حجره ای کنار کتابخانه ی مسجد جامع در طبقه ی دوم داشتم.

ایام محرم بود، در مسجد، عزاداری امام حسین(ع) بر پا بود ولی من در حجره خود مشغول مطالعه بودم.هنگام مطالعه خوابم برد و پس از مدت کوتاهی بیدار شدم و برخاستم وضو

بگیرم، دوباره مشغول مطالعه شدم و برای دومین بار خوابم برد، باز بلند شدم، وضو گرفتم و به حجره بازگشتم.دفعه سوم در حال خواب و بیداری بودم که دیدم در بسته حجره ام باز

شد و چند خانم مجلله وارد شدند.به من الهام شد که یکی از آنها حضرت زینب است.

فرمود:چرا در مراسم عزاداری شرکت نمی کنی؟

عرض کردم:مطالعه می کنم بعد می روم.

فرمود:نه! در ایام محرم(یا روز عاشورا) درس تعطیل است، باید بروی در مجلس شرکت کنی.

در تاریخ است که:وقتی حضرت آدم به خاطر ترک اولی از بهشت رانده شد و در زمین قرار گرفت بعد از حدود 200 سال گریه و ناله و اشک و آه، خداوند متعال خواست

به آدم ترحم کند،

تابلویی را در جلو چشمش قرار داد و فرمود: خداوند را با این اساس مقدس بخوان. و آن، اسامی پنج تن آل عبا بود؛ حضرت آدم، خداوند را که به آن اساس مقدس می

خواند به اسم امام

حسین(ع) که رسید حالش منقلب شد و اشک از دیدگانش جاری شد، به خداوند عرض کرد:خدایا! چه سری است که اسم پنجمی را بر زبان راندم اشکم جاری شد؟

خداوند فرمود:ای آدم!به آسمان نگاه کن. نگاه کرد دید آسمان همه اش دود و بخار است. عرض داشت: پروردگارا! این چیست من می بیبینم؟

خداوند فرمود:این عطش و تشنگی حسین است و مصیبت تشنگی از همه مصیبتها بالاتر است.او فرزند آخرین پیامبر یعنی محمد مصطفی است که امت جدش آب را

به روی او و اطفالش

می بندند او را تشنه شهید می کنند.

 

 

 

 

 

 

حضرت بعد از دریافت اجازه از امام حسین(ع)، به سوی میدان حرکت کرد و در برابر صف های دشمن ایستاد و آنها را پند و اندرز داد و تا می توانست نصیحت فرمود،ولی در دلهای آلوده به گناه، کلمات پاکدلان درگاه حق اثر نمی گذارد، دوباره به خیمه ها برگشت و اوضاع بد و ناگواری را که از نزدیک مشاهده کرده بود خدمت امام(ع) رساند.

کودکان با شنیدن این مطلب گریه کردند و صدای(العطش، العطش) سر دادند.حضرت ابوالفضل علیه السلام با شنیدن صدای عزیزان حرم، بر اسب سوار شد و نیزه بر دست گرفت و مشکی بر دوش انداخت و به سوی فرات حرکت نمود چهار هزار نفر اطرافش را گرفتند، و او را تیر باران کردند.

در این حال سرباز رشید  و فداکار دین، همچون شیر به آنها هجوم می کرد و رجز می خواند:

بخش اول:

هرگز از مرگ فرار نمی کنم وقتی که مرگ صدا می زند

مگر اینکه شمشیر کشیده های قوی را به زیر افکنم

جانم را نگهبان پسر پیامبر بر گزیده پاک خدا ساخته ام

زیرا که من عباسم و به آب رسندن شهرت دارم

و در وقت روبرو شدن از هیچ شر و سختی ترس ندارم

اگر رجزها مورد تحقیق واقع شوند خیلی از رازها و پیامها کشف می شوند زیرا که یک شخصیت نورانی برای روشن ساختن هدف نبرد، با خود سخن می گوید که در اثر شدت ایمانش به آن سخنان، آنها را ورد زبان خویش می سازد.

بخش دوم:

به خدا سوگند اگر دست راستم را قطع نمودید

بدانید که من از دین خود حمایت می کنم

و هم چنین از امام بر حق با یقین صادق

که فرزند پیامبر پاک و امین است حمایت می نمایم

وقتی که دست چپ حضرت را نیز قطع کردند ایشان پرچم را بر سینه خود چسباند و دوباره به رجزهای خویش ادامه داد:

بخش سوم:

ای نفس و ای جانم، هرگز از کفار مترس

به رحمت خدای جبران کننده، خشنود باش

با پیامبری که او سرور و آقای بر گزیده است

دشمنان به ظلم و ستم دست چپم را نیز قطع کردند

ای پروردگارم، آنها را در آتش سوزان جهنم قرار بده

فرزند رشید و شجاع امیرالمومنین (ع)، مشک آب را به دندان گرفت آنگاه تیری به آن برخورد و آب فرو ریخت، و تیر دیگری بر سینه اش نشست که از اسب افتاد و به روایتی، تیر بر چشم مبارکش اصابت کرد و کسی از کفار عمود آهنین را بر سر حضرت فرود آورد که از اسب بر زمین افتاد و در همین حال، امام(ع) را صدا زد، هنگامی که حضرت صدای برادرش را دریافت، به سرعت خود را به میدان رساند و بعد از جنگ شدیدی دشمن را کنار زد، تا اینکه بر سر جنازه قطعه قطعه شده علمدارش نشست و به شدت گریست و فرمود:عزیزم حالا دیگر کمرم شکست و چاره جوییم کم شد.